“Nie bój się, wierz tylko!” – te słowa usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii. Są to bardzo ważne słowa, które powinny nam zawsze towarzyszyć.

Liturgia Słowa – 01.07.2018
Niedziela XIII tygodnia okresu zwykłego

przejdź do czytań

(Mk 5,21-43)
Gdy Jezus przeprawił się z powrotem łodzią na drugi brzeg, zebrał się wielki tłum wokół Niego, a On był jeszcze nad jeziorem. Wtedy przyszedł jeden z przełożonych synagogi, imieniem Jair. Gdy Go ujrzał, upadł Mu do nóg i prosił usilnie: „Moja córeczka dogorywa, przyjdź i połóż na nią ręce, aby ocalała i żyła”. Poszedł więc z nim, a wielki tłum szedł za Nim i zewsząd Go ściskali. A pewna kobieta od dwunastu lat cierpiała na upływ krwi. Wiele przecierpiała od różnych lekarzy i całe swe mienie wydała, a nic jej nie pomogło, lecz miała się jeszcze gorzej. Słyszała ona o Jezusie, więc zbliżyła się z tyłu między tłumem i dotknęła się Jego płaszcza. Mówiła bowiem: „Żebym się choć Jego płaszcza dotknęła, a będę zdrowa”. Zaraz też ustał jej krwotok i poczuła w ciele, że jest uzdrowiona z dolegliwości. Jezus także poznał zaraz w sobie, że moc wyszła od Niego. Obrócił się w tłumie i zapytał: „Kto dotknął się mojego płaszcza?” Odpowiedzieli Mu uczniowie: „Widzisz, że tłum zewsząd Cię ściska, a pytasz: “Kto się Mnie dotknął?”. On jednak rozglądał się, by ujrzeć tę, która to uczyniła. Wtedy kobieta przyszła zalękniona i drżąca, gdyż wiedziała, co się z nią stało, upadła przed Nim i wyznała Mu całą prawdę. On zaś rzekł do niej: „Córko, twoja wiara cię ocaliła, idź w pokoju i bądź uzdrowiona ze swej dolegliwości”. Gdy On jeszcze mówił, przyszli ludzie od przełożonego synagogi i donieśli: „Twoja córka umarła, czemu jeszcze trudzisz Nauczyciela ?” Lecz Jezus słysząc, co mówiono, rzekł przełożonemu synagogi : „Nie bój się, tylko wierz”. I nie pozwolił nikomu iść z sobą z wyjątkiem Piotra, Jakuba i Jana, brata Jakubowego. Tak przyszli do domu przełożonego synagogi. Wobec zamieszania, płaczu i głośnego zawodzenia wszedł i rzekł do nich: “Czemu robicie zgiełk i płaczecie? Dziecko nie umarło, tylko śpi”. I wyśmiewali Go. Lecz On odsunął wszystkich, wziął z sobą tylko ojca, matkę dziecka oraz tych, którzy z Nim byli, i wszedł tam, gdzie dziecko leżało. Ująwszy dziewczynkę za rękę, rzekł do niej: „Talitha kum”, to znaczy: „Dziewczynko, mówię ci, wstań”. Dziewczynka natychmiast wstała i chodziła, miała bowiem dwanaście lat. I osłupieli wprost ze zdumienia. Przykazał im też z naciskiem, żeby nikt o tym nie wiedział, i polecił, aby jej dano jeść.

Komentarz

Nie bój się, wierz tylko!

Te słowa usłyszeliśmy w dzisiejszej Ewangelii. Są to bardzo ważne słowa, które powinny nam zawsze towarzyszyć. Szczególnie wobec trudnych sytuacji, które po ludzku mogą wydawać się beznadziejne, które przekreślają i kończą wszystko.

Jezus w dzisiejszej Ewangelii mówi „Nie bój się, wierz tylko!” do zrozpaczonego ojca, który znalazł się w dramatycznej sytuacji, gdy dowiedział się, że jego córka umarła.

Dlaczego Chrystus mówi te słowa do przygnębionego ojca, jak również do każdego z nas?

Mówi „wierz tylko”. Wiara to ufność, którą pokładamy w Bogu. Dzięki wierze możemy uczestniczyć w cudach Boga, możemy doświadczać Jego działania, możemy trwać w łasce i dobru. W Ewangelii słyszymy również o schorowanej kobiecie, której wiara ją ocaliła, a także o dziewczynce, która umarła i została wskrzeszona przez Jezusa dzięki wierze jej ojca. Jak wielką wiarę musieli mieć ci ludzie! Czy my też mamy taką wiarę?

Pan Bóg prowadzi nas wszystkich jedną drogą wiary. Dokonuje On na tej drodze wielkich rzeczy, przez co stajemy się świadkami cudów. Tylko czy zawsze je dostrzegamy? Czy zauważamy Boże dary i działanie w naszym życiu i w życiu wspólnoty? Czy wierzymy w otrzymywane dary, które są znakiem Bożej miłości?

Zadanie

Zastanówmy się dzisiaj, czy mamy taką wiarę jak ta kobieta i ten ojciec, czy my mamy taką wiarę, aby uczestniczyć w niezwykłych Bożych cudach…